حسين عليزاده تا به حال سه بار نامزد جايزه گرمي شده است

نتيجه اينكه غزل تلفيقيِ عاشقانه و عارفانه دستاورد تلاشهاي شاعراني مانند سلمان، كمال و خواجوست و نقش خواجو متفاوت از ديگران. حافظ در پيريزي نظام مكتب رندي و بنيان اصلياش، بيش از همهٔ ديدگاهها از عرفان عاشقانه بهره بردهاست. او در نظام نظري مكتبش از عرفان عاشقانه سود جست و در نظام عملي آن نيز، با دگرگونيهايي بنيادين در اقتباسهايش از عرفان، نظامي روشنفكرانه و فلسفي در راستاي مكتب رندي آفريد. اما  آكادمي ژرف انديش  سومِ اثرگذار بر انديشهٔ حافظ، عرفان يا عرفان عاشقانه است كه گونهاي از فلسفه يا جهانبيني فلسفي بهمعناي عام آن است. تقريبا هر كسي سريالي را به خاطر دارد كه با آن زندگي كرده، ناراحت شده، خنديده، ذوق كرده و براي قسمت بعدي آن مدتها صبر كرده است. خيام بر اين موضوع تأكيد دارد و از بنبستي سخن به ميان ميآورد. بنابر يادداشت­هاى علامه، در مستدركات الغدير و در چاپ نهايى آن، بر تعداد علما و بزرگان اهل­سنت افزوده شده و به حدود هفتصد نفر ر آكادمي ژرف انديش ه است، كه اين عدد راويان غدير، آن ­هم تنها در ميان عالمان اهل­سنت، قابل اعتنا و چشمگير، و حاكى از وقوع حتمي غدير خم و عظمت بي­كران آن حادثة تاريخى است. عبدالحسين سپنتا به دليل سالها زندگي در ميان زرتشتيان به قدري شبيه به آنان شده بود كه اين امر برخي از محققين را به شبهه انداخت كه وي تغيير دين داده و به آئين زرتشت گرويده است (مددپور، ۱۳۷۶: ۱۳۶-۱۳۷).

خيام انسان را اسيري در دست قضا ميداند كه كائنات نيز چون او اسير است. در مقابل، حافظ اين شك را نسبي ميداند بهگونهايكه اگر اين راه بر عقل بستهاست، راه شهودي و عرفاني باز و هموار است. ليبرتي سيتي نوعي هجويه از آمريكاي مدرن است و از فيلمهاي گانگستري تمام اعصار الهام گرفته تا هرچه بيشتر باورپذير جلوه كند. پورجوادي - كه خود معتقد به معاني عرفاني بر اشعار حافظ است - بر اين باور است كه اساساً حافظ شاعر است و نه فيلسوف، و سليقهاش به سمت بزرگان صوفيهٔ پيش از ابن عربي مانند ابوسعيد ابوالخير، عطار، سنايي و احمد غزالي بيشتر متمايل است تا به سوي ابن عربي و پيروانش. حيرت و بدبيني دومين زمينه از انديشههاي خيامي است كه ثمرهٔ شك مطلق در نگاه خيام است. با اين حال، برخي زمينه هاي اجتماعي مانند ممنوعيت غنا توسط فقها موجب ميشد، همين خلفا گاهي از پرداختن به موسيقي اجتناب نمايند. در اين زمينه حافظ نيز چون خيام است؛ اما هم خيام و هم حافظ فراتر و پيشتر از باور به جبر، آن را ابزاري براي پيام اعتراض خويش در شعر قرار ميدهند. اين اثرپذيريها هم جنبههاي لفظي و هم جنبههاي محتوايي را دربرميگيرد.